“Έχω διδάξει σε έξι πανεπιστήμια τουλάχιστον, την αντίληψη που έχει ο Απόφοιτος του Τμήματος Περιβάλλοντος για το Περιβάλλον δεν την έχω δει πουθενά. Θεωρώ ότι έχουμε μία σφαιρική αντίληψη για το περιβάλλον που είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις και αγγίζει το υποσυνείδητο. Οι καθηγητές μας φρόντισαν με τον τρόπο διδασκαλίας τους και την οικειότητα που είχαν μαζί μας να μας οδηγήσουν ώστε να αισθανθούμε μέλη μιας ομάδας εργασίας και από τη μία να φτιάξουμε ισχυρές και τρυφερές σχέσεις μεταξύ μας οι συμφοιτητές και από την άλλη να αποδώσουμε στην επιστήμη μας τα μέγιστα. Όταν συνεργάζομαι σε διάφορα προγράμματα με συναδέλφους υπάρχει μία αυτόματη κατανόηση. Δεν χρειάζονται και πολλά λόγια ή εξηγήσεις. Αυτό βέβαια μας έχει οδηγήσει και σε διάφορες «ιδιορρυθμίες», π.χ. δεν έχω συναντήσει άλλους ανθρώπους που να χαίρονται τόσο πολύ όταν βλέπουν χάρτες ή να φωτογραφίζουν βιολογικούς καθαρισμούς, χωματερές, καμινάδες της ΔΕΗ, υγροβιότοπους, ερωδιούς, ορχιδέες, κρινάκια της άμμου, θαλάσσιες χελώνες, ξερολιθιές, ηλιοτρόπια, και μεσογειακά φρύγανα. Η πρώτη μου επιλογή όταν έδωσα εξετάσεις το 1988 ήταν το Χημικό Πάτρας και παρόλο που αρίστευσα στα τρία θετικά μαθήματα, το 10 στην έκθεση με έστειλε να περάσω προτελευταία στο Τμήμα Περιβάλλοντος στη Μυτιλήνη. Το κλασικό «θα γραφτώ και θα ξαναδώσω» ήταν η πρώτη σκέψη, η οποία ευτυχώς χάθηκε αμέσως μετά από την επίσκεψη στη Μυτιλήνη και στο Τμήμα. Η επιβεβαίωση του «κάθε εμπόδιο για καλό» ήρθε όταν έγινε η τελετή καλωσορίσματος των πρωτοετών από τους νέους σε ηλικία καθηγητές με τα γένια και τα τζην με τα μαύρα μπλουζάκια. «Το μαύρο μπλουζάκι είναι το επίσημο ένδυμα της σχολής» είχε πει ο αείμνηστος καθηγητής μας Νίκος Μάργαρης. Ακολουθώντας μία καρκινική πορεία (Πάτρα, Μυτιλήνη, Αμερική, Μυτιλήνη, Πάτρα) κατέληξα στο Τμήμα Χημείας που ήθελα από την αρχή. Ωστόσο το Τμήμα Περιβάλλοντος θα είναι για πάντα η «Μικρή Πατρίδα».”