“Έφτασα στη Μυτιλήνη το 2001. Μία εποχή που τα περιβαλλοντικά ζητήματα στη χώρα μας δεν περιλαμβάνονταν συχνά στις ατζέντες πολιτικών συζητήσεων και το επάγγελμα του περιβαλλοντολόγου ήταν λιγότερo γνωστό από ότι είναι σήμερα. Θυμάμαι ακόμα την απορία στα μάτια καθηγητών και φίλων λίγο πριν φύγω για το νησί. Ενώ εγώ τους ανακοίνωνα με πολύ ενθουσιασμό ότι πέρασα στο Τμήμα Περιβάλλοντος, εκείνοι νόμιζαν ότι μάλλον είχα κάνει κάποιο λάθος στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού μου δελτίου.

Για καλή μου τύχη από τις πρώτες μέρες και στο νησί και στη σχολή αισθάνθηκα ότι η επιλογή μου ήταν σωστή. Ήμασταν γύρω στους 100 πρωτοετείς φοιτητές, που με τον καιρό γίναμε σχεδόν όλοι φίλοι. Μπήκα σε ένα καθαρό κτήριο, στο λόφο του πρώην ‘Ξενία’, όπου οι αίθουσες διδασκαλίας είχαν θέα το Αιγαίο. Συνάντησα υπομονετικές γραμματείς, έτοιμες να απαντήσουν στις ίδιες ερωτήσεις ξανά και ξανά. Άρχισα να παρακολουθώ ένα προσεκτικά σχεδιασμένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα σπουδών, που μου έδινε τη δυνατότητα να προσαρμόσω τις σπουδές μου στα προσωπικά μου ενδιαφέροντα, αλλά και να αναπτύξω μια ολιστική θεώρηση του περιβάλλοντος και της πολύπλευρης επιστήμης του. Και τέλος ίσως το πιο σημαντικό…γνώρισα φιλικούς αλλά απαιτητικούς καθηγητές (κάποιοι από τους οποίους αργότερα έγιναν μέντορες ζωής), με άριστη γνώση του αντικειμένου τους και κυρίως όρεξη να μοιραστούν τις γνώσεις, την εμπειρία και τον ενθουσιασμό τους μέσα αλλά και έξω από τις αίθουσες.

Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι μέχρι τώρα ήταν γεμάτο. Ερευνητικά προγράμματα, διδασκαλία, διεθνή συνέδρια, δημοσιεύσεις, ταξίδια, συνεργασίες με ερευνητικά κέντρα και ευρωπαϊκούς οργανισμούς, Κάποια από αυτά ήρθαν εύκολα. Κάποια άλλα…λιγότερο εύκολα. Τίποτα όμως δεν θα είχε συμβεί αν το 2001 η απορία στα μάτια κάποιων ανθρώπων με είχε αποτρέψει από το να γίνω και εγώ μέλος της κοινότητας του Τμήματος Περιβάλλοντος και να βάλω τις βάσεις που με βοήθησαν ουσιαστικά στο να πραγματοποιήσω όλα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια.”