“Οφείλω να ομολογήσω ότι το Τμήμα Περιβάλλοντος δεν συμπεριλαμβανόταν στις πρώτες προτιμήσεις μου. Ωστόσο από τις αρχές της φοίτησής μου στο νεοσύστατο και μοναδικό τότε στη χώρα Τμήμα Περιβάλλοντος φάνηκε ότι κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα αντικείμενα θεράπευε. Πολλοί από εμάς παραμείναμε «δοκιμαστικά», αγνοώντας τότε την έννοια της πολυεπιστημονικότητας, ανήσυχοι για τα επαγγελματικά μας δικαιώματα. Η απόφαση για παραμονή σε μια ακριτική και νησιωτική περιοχή αποτελούσε έναν ανασταλτικό παράγοντα επιλογής και φοίτησης. Στο Πανεπιστήμιο επικρατούσε φιλικό κλίμα, με θερμές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη του, την ολιγάριθμη φοιτητική κοινότητα, το διδακτικό προσωπικό, το διοικητικό, τεχνικό και βοηθητικό προσωπικό. Ίσως αυτός να ήταν ο κρίσιμος παράγοντας που συνέβαλε στην παραμονή όλων των φοιτητών στη Μυτιλήνη αλλά και τη συνεχή εμπλοκή και συμμετοχή τους στις εκπαιδευτικές διαδικασίες. Οι καθηγητές μας ήταν δίπλα μας και συμμετείχαν ενεργά στην επιτυχία του εγχειρήματος που λεγόταν Πανεπιστήμιο Αιγαίου, προκαλώντας αδειαλλείπτως το ενδιαφέρον της φοιτητικής μας κοινότητας σε αντικείμενα άγνωστα για εμάς. Αναφέρομαι στην οικολογία, στα οικοσυστήματα, στη μηχανική περιβάλλοντος και τη διαχείριση των αποβλήτων, αλλά και υδατικών πόρων, στη χωροταξία και πολεοδομία, στην ατμοσφαιρική ρύπανση, στην τοξικολογία, στην ενέργεια και στα γεωγραφικά συστήματα πληροφοριών αλλά και στα οικονομικά του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων, στην ανθρώπινη οικολογία, έννοιες καινοτόμες για όλους/ες αλλά ταυτόχρονα και συναρπαστικές. Το συγκριτικό πλεονέκτημα του Τμήματός μας θεωρώ ότι αποτελούσε η διεπιστημονικότητα του προγράμματος σπουδών – τα πολλά επιστημονικά και ερευνητικά πεδία άνοιγαν τους επιστημονικούς ορίζοντες σε μεγάλο εύρος, αλλά κυρίως η αγάπη του προσωπικού για το Πανεπιστήμιο (ακαδημαϊκό και μη). Την αγάπη την οποία μεταλαμπάδευσαν και σε εμάς, για το Πανεπιστήμιό μας. Στην καινοτόμα επιστημονική φυσιογνωμία του Τμήματος θετικό ρόλο είχε και η παράλληλη λειτουργία μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών με αποκλειστικό σκοπό την εκπόνηση διδακτορικής έρευνας, προσελκύοντας επιστήμονες διαφορετικών ειδικοτήτων που αναζητούσαν την εξειδίκευση σε θέματα της περιβαλλοντικής επιστήμης, την οποία μόνο το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και το Τμήμα Περιβάλλοντος μπορούσε να προσφέρει. Αναφέρομαι σε μηχανικούς, αποφοίτους θετικών επιστημών όσο και σε οικονομολόγους, νομικούς, κοινωνικούς επιστήμονες. Επιπλέον η εκπόνηση πτυχιακών εργασιών στο γεωγραφικό χώρο του νησιού μας επέτρεψε αφενός να γνωρίσουμε καλύτερα το χώρο που μας φιλοξενούσε κι αφετέρου να κατανοήσουμε τη φύση των περιβαλλοντικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η εποχή μας και τα οποία καλούμαστε είτε να διαχειριστούμε, είτε να τα επιλύσουμε. Αρκετά χρόνια μετά παρεμφερή τμήματα ιδρύθηκαν και λειτουργούν σε περιφερειακά ιδρύματα της χώρας. Αναμενόμενο, καθώς η λειτουργία του φυσικού χώρου και η διαταραχή του, που έχει προκαλέσει ο άνθρωπος, αποτελούν απειλή για τις ανθρώπινες κοινωνίες και την ευημερία τόσο σε τοπικό – περιφερειακό όσο και σε υπερτοπικό – παγκόσμιο επίπεδο. Τα προβλήματα που έχει να θεραπεύσει σήμερα ένας περιβαλλοντολόγος δε διαφέρουν από εκείνα του παρελθόντος, πέραν του γεγονότος ότι έχουν οξυνθεί. Εκείνο που θα διέκρινε το δικό μας Τμήμα, από τα άλλα αντίστοιχα της χώρας μας, θα ήταν αφενός η εμβάθυνση σε κρίσιμα θέματα, χωρίς όμως να χαθεί η διεπιστημονικότητα. Εξειδίκευση και διεπιστημονικότητα θα μπορούσαν να είναι οι πυλώνες ενός σύγχρονου Πανεπιστημιακού Τμήματος Περιβάλλοντος. Τέλος, όσον αφορά τους πρωτοετείς φοιτητές θα τους προέτρεπα να αναζητούν τη γνώση αδιάλειπτα και να μην ξεχνούν ότι το αντικείμενο των σπουδών τους, συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην ευημερία του πλανήτη, των ανθρώπων άλλα και όλων των έμβιων αλλά και άβιων συστατικών της ζωής μας. Η πόλη της Μυτιλήνης που φιλοξενεί το Πανεπιστήμιό μας, αλλά και το νησί της Λέσβου, είναι τοπίο εμβληματικό στον πολιτισμό και στην επιστήμη, διαχρονικά. Ο ακριτικός χαρακτήρας του τόπου έχει κι αυτός τη σημασία του για την πρόοδο και την ειρήνη στο Αιγαίο.”