“Η επιλογή του Τμήματος Περιβάλλοντος στο μηχανογραφικό μου ήρθε ως αναζήτηση του νέου, του καινούργιου, χωρίς να με ανησυχούν τότε οι προοπτικές της επαγγελματικής μου αποκατάστασης. Φυσικά δεν το μετάνιωσα στιγμή. Τη Μυτιλήνη την αγάπησα από την πρώτη στιγμή και πέρασα πέντε υπέροχα φοιτητικά χρόνια σπουδάζοντας, κάνοντας φίλους, διασκεδάζοντας, ανακαλύπτοντας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το ‘κάμπινγκ’ στην Σκάλα Ερεσού, τα ουζάκια στο Καγιάνι, τις απόκριες στην Αγιάσο, το χαμάμ, τον Ταξιάρχη, το Hott spott και την Ουτοπία, ακόμα και το ταξίδι μιας παρέας παιδιών για 20 μέρες με τρένο στην βόρεια ακτή της Ευρώπης μέχρι το Μαρόκο εκείνο το Πάσχα του 1989.  Η φοίτησή μου στο Τμήμα Περιβάλλοντος και κυρίως η επιλογή της πτυχιακής μου εργασίας (για το Δέλτα του Έβρου) έβαλαν τις βάσεις για τη μετέπειτα ακαδημαϊκή και επαγγελματική μου καριέρα. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου το 1993, επέστρεψα για λίγους μήνες στην Αλεξανδρούπολη αναζητώντας τις δυνατότητες της επαγγελματικής μου αποκατάστασης, οι οποίες εκείνη την εποχή δεν ήταν και η καλύτερες για μια ελληνική επαρχιακή πόλη. Κάπως έτσι προέκυψε και η απόφασή μου να φύγω για την Αγγλία όπου το 1994-1995 παρακολούθησα το μεταπτυχιακό πρόγραμμα MSc in Estuarine and Coastal Science and Management του University of Hull για την διαχείριση (τι άλλο) υγροτόπων. Αυτό ήταν. Το Δέλτα του Έβρου με είχε κερδίσει… Επιστρέφοντας στην Αλεξανδρούπολη, ήμουν από τους τυχερούς απόφοιτους της σχολής που βρήκα δουλειά στο αντικείμενο ακριβώς που ήθελα. Από το 1993 που αποφοίτησα έχω επιστρέψει στην Μυτιλήνη τρεις φορές, αλλά η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν είναι ίδιο με εκείνη την περίοδο των σπουδών μου στο νησί. Δεν είναι μόνο τα χρόνια που περνάν και η ‘ανάπτυξη’ του νησιού αλλά και οι άνθρωποι που σε δένουν με έναν τόπο. Και η παλιοπαρέα μου της Μυτιλήνης έχει σκορπίσει πλέον σε όλη την χώρα.”