“Για έναν νέο της μεγαλούπολης όπως εγώ, η Λέσβος ήταν μάλλον ένας προορισμός άγνωστος, ανεπιθύμητος, αρχικά χωρίς προκλήσεις. Θυμάμαι ακόμα το Σεπτέμβρη, την πρώτη μέρα που έφτασα με το «Σαπφώ» στο λιμάνι της Μυτιλήνης: «να γραφτούμε και να φύγουμε πατέρα!». Θυμάμαι όμως επίσης ότι μέσα σε λίγες μόνο μέρες ο τόπος, το νησί, ξύπνησαν αισθήσεις που δεν είχα ανακαλύψει, πτυχές του εαυτού μου, του φοιτητή, του ξέγνοιαστου τύπου που έχει μπροστά του όλη του τη ζωή. Τα πρώτα μαθήματα, στο Κομνηνάκειο, δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμούσα από το φραπέ στο Hott Spott. Όσο ο καιρός περνούσε, όμως, το αντικείμενο της επιστήμης του Περιβάλλοντος ξεδίπλωνε τα μυστικά του και σταδιακά αντιλαμβανόμουνα που βαδίζω. Μετά πήγα και στο Παρίσι, στη Σορβόννη, με το Erasmus. Μεγάλες στιγμές… Οι βόλτες στην ανοιξιάτικη Μυτιλήνη, στο Μόλυβο , στον κόλπο της Γέρας με τα δίκυκλα, τα ατέλειωτα ούζα στο Καγιάνι, τα χαμάμ, το φαγητό στον Ερμή και στην Ψάθα, οι συναυλίες στο Κάστρο, οι ποδοσφαιρικές κόντρες με τα άλλα έτη, ο Κώστας που έφυγε νωρίς και μας ένωσε όλους σαν ένα, ακόμη και τώρα, χρόνια αρκετά μετά την αποφοίτησή μας, δεν είναι απλά φοιτητικές αναμνήσεις, είναι πολύχρωμα κομμάτια του DNA μας, ενός παζλ που συνθέτει τελικά έναν επαγγελματία περιβαλλοντολόγο.  Δεν δυσκολεύτηκα να βρω γρήγορα δουλειά, αρχικά στην ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ και στη συνέχεια στο ΔΙΠΕ, δύο περιβαλλοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις με πλούσια δράση. Σήμερα εργάζομαι ως υπεύθυνος διαχείρισης των λειτουργικών περιβαλλοντικών επιπτώσεων της Τράπεζας Πειραιώς. Είμαι αρμόδιος για τη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος της Τράπεζας”