«Τμήμα Περιβάλλοντος, δήλωσες;» ήταν η ερώτηση του μαθηματικού μου στο φροντιστήριο λίγο πριν την κατάθεση των μηχανογραφικών για τις επιλογές σχολών. Έχοντας βλέψεις για κάποια Πολυτεχνική Σχολή ή ένα Τμήμα Φυσικής, η απάντηση μου ήταν: «Όχι, τί είναι αυτό;». «Δήλωσε το, δεν θα χάσεις!» μου είπε και κάπως έτσι βρέθηκα στη Μυτιλήνη το Σεπτέμβριο του 1995! Δεν μετάνιωσα ποτέ για την επιλογή μου.
Εντυπωσιάστηκα από την πρώτη στιγμή. Ήταν από τις λίγες σχολές που παρείχε 24ώρη (!) πρόσβαση σε υπολογιστές και email, σε μια εποχή που αυτά ήταν σπάνια σε άλλα πανεπιστήμια. Τα μαθήματα, όπως και η αξιολόγηση τους, βοηθούσαν το φοιτητή όχι μόνο να καταλάβει τη θεωρία αλλά και να αναπτύξει και να καλλιεργήσει δεξιότητες σε πεδία πρωτοποριακά για την εποχή όπως για παράδειγμα τα συστήματα γεωγραφικών πληροφοριών και η τηλεπισκόπηση, αλλά και σε συνδυασμό με άλλους τομείς όπως για παράδειγμα η μελέτη της θαλάσσιας ρύπανσης.
Η έκθεση των φοιτητών σε ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών πεδίων συνέβαλε σε μια ακόμη πρωτοπορία: τη διεπιστημονικότητα. Ως απόφοιτοί του Τμήματος έχουμε τη δυνατότητα να «μιλάμε τη γλώσσα» διάφορων επιστημονικών κλάδων. Έτσι, οι σπουδές στο Τμήμα δεν περιορίζουν, αλλά προσφέρουν ευελιξία στη μελλοντική εξέλιξη και την επαγγελματική σταδιοδρομία των αποφοίτων του. Απόδειξη αυτού είναι οι ίδιοι οι απόφοιτοι που σήμερα διακρίνονται σε διάφορα ακαδημαϊκά πεδία, μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις, τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Εκτός από τις γνώσεις και τις εμπειρίες, το Τμήμα μου χάρισε ανεκτίμητες αναμνήσεις. Με την επίσκεψή μου στη Μυτιλήνη τον περασμένο Οκτώβριο, στο πλαίσιο της επανασύνδεσης των εισακτέων των ετών 1993-1996, διαπίστωσα με χαρά ότι η σχολή μας συνεχίζει να πρωτοπορεί. Σε προσωπικό επίπεδο, το Τμήμα δεν μου έδωσε μόνο ένα πτυχίο, αλλά και από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις της ζωής μου. Εκεί έκανα αδελφικούς φίλους, δύο κουμπάρους και γνώρισα τη συνοδοιπόρο της ζωής μου τα τελευταία 26 χρόνια – τη μητέρα των δύο παιδιών μας!